Op onze camping gebeuren leuke en minder leuke dingen. Daar hebben we notities van gemaakt.
Alleen de namen en indien nodig de omstandigheden zijn gewijzigd. Als iemand toch vindt dat dit duidelijk op hem of haar slaat; een mailtje of telefoontje en we passen het aan of verwijderen het.
De gevolgen van corona.
Door de corona is alles anders geworden. Normaal was je op de camping gekleed en het wellnessgedeelte niet. Het saunatuintje was door de 1,5 meter regeling veel te klein.
De sauna en hot tub mochten privé wel gebruikt worden, daar zat het probleem niet, maar zonnen met meerderen ging niet. Tot iemand het idee opperde; je caravan staat in de (uitgebreide) saunatuin. Dan kan je meteen de naam veranderen in wellnesscamping!
Daar moest toch wel even over nagedacht worden. Als het alleen bij zonnen blijft bij je caravan dan moet je iets omslaan als je aan de “wandel” gaat. Het bleek warempel in de praktijk goed te werken.
Het kon niet uitblijven dat iemand suggereerde; dan is het eigenlijk een naturistencamping. Nee natuurlijk niet; je mag, het is geen moeten!! het is zeg maar clothing optional.
Maar na afloop van de corona de geest terug in de fles stoppen wordt lastig. Willen we dat nog wel?
Seizoen 2023: Hoe verder?
De geest terug in de fles, willen we dat wel? De vraag na corona. Zoals aangegeven het systeem werkte goed in de coronatijd. De meeste mensen die bij ons komen kamperen zijn meestal echte sauna liefhebbers. We halen vaak het voorbeeld aan; je caravan staat in de tuin van bijvoorbeeld de Zwaluwhoeve, Elysium of SpaSence. Voor de meesten valt dan het kwartje, maar we sparen de kool en de geit: je gaat niet aan de wandel zonder iets om te slaan en zeker niet de afwas doen in je blootje, in een restaurant van een sauna heb je ook een badjas aan. Waarom die rare uitzondering? Het is een wellnesscamping geen naturistencamping. We vallen onder de categorie (één van de drie in Europa!) “clothing optional”. De naam is eigenlijk ook helemaal verkeerd, het is namelijk precies andersom.
Maansverduistering.
Op zondagavond 27 september 2015 genieten Wim en Ineke van de sauna en hot-tub. Als ik tegen tienen belangstellend kom informeren of alles naar wens is, komt de vraag; “mogen we morgenvroeg in de tobbe de maansverduistering gade slaan?” “Dat is prima, dan gooi ik nu nog een blokje hout er op het vuur en dek de tobbe straks alleen af met noppenfolie en laat het afdekzeil achterwege”. De volgende ochtend rond half vier / kwart voor vier komen ze terug met statief en camera. Er stond ook een fles wijn met glazen klaar, maar nu met nuchtere maag moeten ze er niet aan denken! In plaats daarvan werd een flesje water meegenomen. Ze nemen plaats in de tobbe met de statief er vast tegen aan. Het fototoestel werd er op geschroefd en gericht. Ze maakten enkele foto’s en bekeken die op het schermpje. Allemaal dingen die het niet waard zijn om er iets van op te schrijven. Alleen even later komt in het donker een ander stel in badjas zachtjes aan gelopen. Ze openen de poort naar het wellnessgedeelte en lopen naar de tobbe. Ze hadden ‘s avonds gezien dat er mensen in zaten en dachten; die is morgenvroeg nog wel warm. “Goeie morgen” zegt een stem in het water. “Verrekt er zit iemand in” zegt Henk tegen Anke. “Wel twee” zegt Wim vanuit de tobbe, “komt er gezellig bij zitten”. Anke trekt haar badjas uit en gaat de tobbe in, Henk treuzelt en zegt “Heuh… ik ben eigenlijk nog niet zo vrij”. “Hou dan je zwembroek aan en kom er bij zitten” zegt Wim. “Het opperhoofd van deze toko zal het wel niet goed vinden, maar die slaapt”. Anke begint te grinniken “nou onder die badjas zit verder niks, we dachten de tobbe voor ons zelf te hebben” Henk treuzelt nog een beetje, hangt de handdoek aan de kapstok en terwijl hij z’n badjas uittrekt mompelt hij “heb je nou je zin?” “Dus dat moet ik even uitleggen” zegt Anke. “Hebben jullie even want we zijn per slot van rekening hier voor de maansverduistering” “Daar kunnen we ondertussen toch naar kijken” zegt Wim “ Als het een leuk verhaal is…”. Anke; “onze kinderen gaan regelmatig naar de Wellnessboot en eerlijk gezegd lijkt het me ook wel wat, maar Henk vindt het maar niks. Dus ik ben aan het googelen geweest en vond deze camping. We zijn eigenlijk vlak bij huis, maar hier kunnen we de sauna en hot-tub in alle rust uitproberen”. Ineke heeft al die tijd nog niets gezegd en vraagt “En Henk al een beetje van de schrik bekomen?” “Het valt me alles mee, maar ja het is nu wel donker en we zitten in het water” De volgende dag is ‘s middags de sauna warm en gaan Henk en Anke na de nodige instructies mijnerzijds, opwarmen en afkoelen. Tegen vieren ga ik vragen of alles naar wens is. Ze vinden het geweldig……. wat een maansverduistering niet teweeg kan brengen.
Saunabrand.
5 September 2008.
In augustus 2008 ontvangen we een mailtje van drie vriendinnen die willen over een maand een weekend komen met de camper. Het idee is om vrijdagmiddag, direct na het werk aan te rijden en tegen half zeven te arriveren. Als het mogelijk is willen rond half acht van de sauna en de hot-tub gebruik maken. We komen in onze gewone werkplunje, zetten de boel op z’n plek, direct daarna douchen en de sauna in. Graag willen we een elektrisch bakplaatje huren om te gourmetten. En o ja, kunnen we die avond de sauna en hot-tub privé gebruiken? Het mailtje wordt vervolgd met; zaterdag wil Sandra graag beeldhouwen, niet zoals gebruikelijk in steen maar in hout. We brengen zelf het hout mee. Ursula wil graag een schaal mozaïeken. En ik wil alleen lezen en fotograferen. Zaterdagmiddag gaan we fietsen en brengen we een bezoek aan de beeldentuin in Heeswijk-Dinther en ’s avonds willen we wederom gebruik maken van de sauna en hot-tub. Zondag eerst uitslapen om daarna verder gaan met de werkstukken en in de loop van de middag naar huis. Ons antwoord is duidelijk, want we kunnen ze nu al vertellen dat een schaal mozaïeken in de enkele uren die ze ter beschikking hebben nooit gaat lukken, omdat uiterlijk op zondagochtend de schaal gevoegd dient te worden. We kunnen ook niet garanderen dat ze de sauna privé kunnen gebruiken maar een van de twee avonden moet het toch mogelijk zijn. Het hoeft geen betoog dat 3 vriendinnen samen heel wat te smiespelen te hebben, daar willen ze de eigen mannen niet bij hebben en al zeker geen vreemden. Uiteindelijk gaat de schaal mozaïeken niet door, daarvoor in de plaats wordt het een huisnummer op een losse vloertegel. Op de dag van aankomst ben ik in de loop van de middag begonnen met het opstoken van de hot-tub. Door rustig te stoken wordt het water ook warm en het kost veel minder hout. Ondertussen controleer ik het water op oa. het chloorgehalte en zet op de binnenplaats een tafeltje klaar met bakplaatje. Wanneer ze tegen de avond arriveren zijn we toch wel een beetje verbaasd, werkplunje noemen ze zoiets. Daar hadden we toch iets anders van verwacht. Eentje komt zelfs in een grijs-blauw mantelpakje en witte sportschoenen. Wellicht slingeren ergens in de camper een paar zwarte schoenen met een halfhoge hak rond. “Wat voor een reukje willen jullie in de opgietemmer? Standaard is het eucalyptus, maar we hebben ook rozemarijn, finse sparren, lavendel of mint.” De keus is valt op lavendel, ik voeg dat toe aan het water. Vandaag hebben ze de keus, morgen zijn ze, zoals het er nu naar uitziet, met z’n negenen en dan gaat er gewoon eucalyptus in. De fakkels worden bijgevuld met citronella olie en aangestoken. Op de rand van de tobbe een stuk of vijf waxinnelichtjes in een kleurig glas en op de bijzettafeltjes enkele kaarsjes. In de rustruimte staat een metalen bord met vier stompkaarsen. Dit alles is niet alleen leuk en romantisch maar op deze manier blijven de muggen weg. Ze slepen vlees, brood, rauwkost, wijn en plastic borden naar de binnenplaats, zal de oude zinken vuilnisbak wel groot genoeg zijn? De sauna is 90 graden, de hot-tub 40, alle kaasjes branden, dus een fijne avond gewenst en als er iets is kom gewoon naar het woonhuis en klop tegen het raam…… en dat gebeurt ook een uur later; hallo er is iets met de sauna! Ik loop rustig naar buiten en ze zegt; de sauna staat in brand! In vijf a tien stappen ren ik naar achteren en ruk onderweg een brandblusser van de muur. Onder de kachel brand de houten vlonder en achter de kachel staat de wand in de fik. De meiden hebben een brandblusdeken over de kachel gegooid. De vlonder is met een gemikte straal uit, maar de wand brandt als een lier. Het vuur dooft net voordat de brandblusser leeg is. ‘Hebben jullie iets?’ ‘Nee gelukkig niet is het antwoord’. ‘Maar wat is er toch gebeurd?’ ‘Ja’ zegt Ursula ‘ hun lagen op de bovenste bank van de sauna en ik wil ook naar binnen gaan en zie in het mandje de fles eucalyptusolie staan. Die heb ik gepakt de dop er af geschroefd en voorzichtig op de stenen gespoten, meteen een steekvlam en toen viel de fles uit mijn handen op de kachel in het vuur’ Zo’n kleine halve liter olie brandt als een lier, maar het ergste was dat de twee in de sauna door het vuur naar buiten moesten. Ze hebben de handdoek waar ze op lagen voor zich gehouden en zijn door het vuur naar buiten gesprongen!’ Vervolgens hebben ze geprobeerd het vuur te blussen terwijl Ursula mij waarschuwde. De sauna konden ze uiteraard wel vergeten die avond. We hebben ze maar in de hot-tub geparkeerd. Martje en ik zijn die avond bezig geweest om de witte bluspoeder te verwijderen. Toen we na middernacht op bed lagen zeiden we tegen elkaar ‘die durven er nooit meer in.’ De volgende morgen, ook al was het zaterdag, de leverancier gebeld voor nieuwe schrootjes en ander materiaal. We hadden ’n doel voor ogen; vanavond gaan de meiden van sauna “genieten”. De meeste materialen waren op voorraad op een elektrisch onderdeel na. Dat was op te lossen door een nieuw los component er in te solderen. Om vier uur was de boel vervangen en alles schoongemaakt. Waar we bang voor waren gebeurde; ze gingen er nooit meer in!!! De andere kampeerders konden zoals afgesproken gewoon van de sauna gebruik maken en ze vonden dat er dan maar zachte drang toegepast moest worden om ze zover te krijgen. Uiteindelijk namen ze schoorvoetend plaats vlak bij de deur. Niemand heeft genoten van dit rondje, eigenlijk was iedereen gespannen. Maar langzaam ebde de spanning weg en bij het 3e rondje waren ze weer de oude. Een paar maanden later krijg ik een bedankmailtje, het is uiteindelijk allemaal goed gekomen.
Trouwringen tegen de kou.
Het is avond van 1e Paasdag 2013 Het is koud en een gure oostenwind maakt het extra koud. Toch hebben we niet te klagen met kampeerders die de kou getrotseerd hebben, maar ze zitten wel in de sauna van 90 graden. Midden op de avond schiet ik een dikke jas aan en ga er heen om in de rustruimte het kacheltje te voorzien van extra hout. Als ik door de poort op de binnenplaats kom, zitten er twee uit te dampen op een bankje. Binnen zie ik door het mica van het gietijzer deurtje dat het hout alleen nog gloeid. Terwijl ik de kachelringen met de pook weghaal om de Pelgrim met hout te vullen, zitten Wim en Lieke in een tijdschrift te lezen. Wim maakt een opmerking over het dompelbad “er zit zelfs een dun laagje ijs op het water”. Goed dat je dat zegt,dat ga ik zo meteen er vanaf scheppen,en wens ze vervolgens nog een fijne avond en loop naar buiten. Komt er vanaf het bankje een stem uit de stoomwolk ” Het is min vijf graden en we zitten hier op een handdoek met niet meer aan dan onze trouwringen, maar koud; echt niet!”. Wat een leuke opmerking en eerlijk gezegd, nog nooit eerder gehoord. Mieke; “Ja en deez ringe henwe zowa 45 joar”.“Ja” zegt Mieke “Jan en ik hebben deze ringen al meer dan 40 jaar aan, maar kijk eens naar de jeugd van tegenwoordig; die hebben de ringen nooit zolang aan of ze zijn ondertussen stokoud, maar ze zijn waarschijnlijk al veel eerder uit elkaar” Mieke vult aan ” Eerst wonen ze jaren samen voor ze trouwen en dan loopt het nog stuk. Wij trouwden vanuit thuis en voordat de pastoor zijn kruisje er over had gegeven, mocht eigenlijk helemaal niks” Ze vervolgd “Het was in die tijd toch een DOODZONDE zoals wij hier nu ( 2013) erbij zitten.”
Lieve mama.
Twee krielkippen zijn in het voorjaar van 2009 samen aan het broeden. Blauwpoot, de naam heeft ze te danken aan de blauwe ring, is een week eerder begonnen dan witpoot. Onder blauwpoot liggen 5 eieren, witpoot vond eentje wel genoeg. De krielkippen zijn oud en leggen zelf geen eieren, maar hebben gewone kippeneieren geadopteerd. Op een gegeven moment sta ik daar met 2 eieren in mijn hand, wat doe ik; eten we ze op, of leg ik ze er onder. Alleen ik mag niet lang nadenken, want witpoot zit al 3 dagen te broeden en geloof het of niet, maar een kip kan tot 21 tellen !! Als na 21 dagen geen teken van leven uit het ei komt dan stopt ze er mee. Dus ik moet nu beslissen. Veronderstel dat het ei dat er nu onder ligt niet bevrucht is dan is het kantje boord, over 18 dagen moet er in het ei teken van leven zijn. Ik besluit om de eieren er onder te leggen. Je merkt dat ze goed broeds is, ze gaat onmiddellijk met haar snavel in mijn hand hakken. Na 21 dagen blijft witpoot broeden, dat is een goed teken. Blauwpoot scharelt ondertussen rond met drie kuikens; een ei is niet bevrucht in het andere zat een dood kuiken. Eindelijk na 24 dagen kruipt af en toe een piepklein donzig kuikentje onder witpoot’s vleugel uit om eens rond te kijken. Het vrijdag voor Pinksteren, de driejarige Dave is hier op de camping bij zijn opa en oma op bezoek. Een druk ondernemend kind, altijd rondsjouwend met een tak. Als hij de kuikens ontdekt gaat hij op zijn hurken voor de ren zitten om vervolgens naar zijn moeder te rennen met de boodschap een mamakip heeft 3 kindjes en de andere ook, maar dat zijn nog heeeel kleine baby kipjes. Dinsdag na Pinksteren gaan opa en oma terug naar hun geliefde Limburg, Dave komt met zijn moeder om ze uit te zwaaien. Als hij er goed en wel is en weer een tak heeft gevonden, zie ik hem naar de kippenren scharrelen. Oei…. daar moet ik even naar toe want er is iets verschrikkelijks gebeurt. Twee kuikens zijn gisteren door de moeder doodgepikt en de derde was zwaar gewond en vannacht overleden. Dave zit wederom op zijn hurken voor de ren maar ziet nergens de kuikens. Meneer waar zijn de baby’s? Nou euh…. de kuikens zijn dood. Waarom? Typisch een driejarige; waarom?? Tja. mamakip heeft de baby’s heel hard gepikt en toen zijn ze dood gegaan. Oh…. een heel stoute mamakip ! Gaat staan steekt vervolgens zijn tak als wijsvinger in de lucht en zegt: ik heb een lieve mama !!
Eeuwig jong.
Anneke en Nico zijn ondertussen zo’n beetje vaste kampeergasten geworden. Als het weer volgens de radio goed wordt, kunnen we een telefoontje verwachten. En dan komen ze met hun Ford Ka en een kleine tent. De enige luxe die ze veroorloven is een tweepersoons luchtbed. En licht Anneke toe; “we hebben twee dezelfde slaapzakken, die kunnen we los gebruiken, maar ook aan elkaar ritsen zodat we een tweepersoons slaapzak hebben, leuk hè”. Ze wonen in het centrum van Utrecht op een oud apartement, drie hoog en zonder lift. Toch willen ze er niet weg; alles is zo dichtbij. Het zijn echte wandelaars, alle wandelkaarten zijn in hun bezit. Wat ze veel leuker vinden is om met een GPS te wandelen. Ze zoeken naar tracks die gemaakt zijn door bewoners uit de omgeving. “Dan kom je op de mooiste plekjes” volgens Nico. Ze nemen wel altijd reserve batterijen mee, want als ze leeg raken, vinden ze hun Fordje niet meer terug, . Meestal knopen ze enkele routes aan elkaar, of ze gaan over op een gewone kaart. Voor 15 Km draaien ze hun hand niet voor om, maar meestal worden het er meer. Elke dag komen ze terug met streekproducten, die ze onderweg ergens kopen. De ene dag zijn het asperges de volgende dag kunnen het aardbeien of kersen zijn. Na de wandeltocht gaan ze meestal bij de sauna, dus buiten, douchen. En vervolgens laten ze zich een half uurtje opdrogen in de zon. “Het is jammer, dit mag ik niet aan mijn moeder vertellen, want ik vind zo leuk” zegt Anneke. “Ja, ze vindt zelfs een zwembad een poel van verderf” vult Nico aan. “Dat heeft aan haar streng christelijke opvoeding gelegen” volgens Anneke. Tegen de avond komt er een kleine gasbrander, potten en pannen te voorschijn en gaan voor hun tentje op de knieën een maalje bereiden. Het kan ook gebeuren dat Nico nog even naar de groenteboer wandelt. Nou ja wandelen… wij lopen een kwartier heen en een kwartier terug, als we door een zandpad lopen. Nico is binnen 20 minuten terug; heeft ie het hele stuk gerend. Al lezend zult u wellicht denken; toch niet zo bijzonder verhaaltje. Maar wel als ik vertel dat Anneke 79 is en Nico 81 !! Snelle rekenaars onder ons vragen zich meteen af, hoe oud is dan de moeder van Anneke wel niet? Dat was ook mijn vraag aan Anneke “Valt wel mee, het is niet mijn biologische moeder, die is 75 jaar geleden overleden. Wel is ze vanaf mijn geboorte in huis, eerst als dienstmeisje en later als stiefmoeder”. Blijkt ze ver in de negentig te zijn ! Zoiets noemen ze; valt wel mee. Sommige blijven eeuwig jong.